لباس محلی به لباسی گویند که افراد بومی یک منطقه می‌پوشند. این لباس معمولاً برگرفته از آداب و رسوم هر منطقه و با توجه به منابع موجود در آن منطقه است. كشور ایران به دلیل قدمت بالا و گذشته ای سرشار از فرهنگ غنی، از جمله كشور هایی است كه در هر نقطه آن قومیت و فرهنگ منحصر به فردی را می توان دید. تجمع اقوام در ایران از نشانه های وحدت ملی و یك دلی همه اقوام با همدیگر است

 

 

استان فارس مرکز اصلی زندگی قشقایی های به حساب می آید اما قلمرویشان در دیگر استان هایی مثل اصفهان، چهار محال و بختیاری، کهگلویه و بویراحمد، مرکزی، بوشهر، قم و … دیده می شود. آن که رشته شان به قوم ترکی بر می گردد، قشقایی یکی دیگر از قبایل عشایر هستند. زنان با دامن‌های بلند، چند لایه، رنگارنگ و روسری بلندی که زیر چانه‌شان بسته می شود دیده می شوند. مردان از کلاه هایی که از موی گوسفند ساخته شده است استفاده می کنند که این کلاه ها مختص قبایل قشقایی است.

 

 

چوخه: نیم تنه ای پنبه ای یا پشمی است که در ناحیه سقز، بانه و مریوان به آن «که وا» می گویند و درسنندج آن را «چوخه» می نامند.

 

پانتول:شلواری گشاد با دم پای تنگ است که «رانک» نیز نامیده می شود.

 

ملکی:نیم تنه ای بدون یقه است که از پایین نیم تنه تا بالا به وسیله دکمه بسته می شود.

 

لفکه سورانی:پیراهنی با آستین فراخ و بلند و زبانه ای مثلث شکل در انتهای آستین است که آن در حال عادی دور مچ یا بازو می پیچند.

 

شال:که به آن «پشتون» و «پشتینه» نیز می گویند، پارچه ای است تقریباً به طول 3 تا 10 متر که بر روی لباس در ناحیه کمر بسته می شود.

 

دستار:یا «کلاغه» که به آن «دشلمه»، «مندلی»، «رشتی»، و «سروین» (سربند) نیز می گویند و مردان به جای کلاه از آن استفاده می کنند.

 

فرنجی: یا «فره جی» که ویژه مردان ناحیه اورامانات است و از نمد ساخته و آماده می شود.

 

کله بال:نوعی از نمد پوششی است که چوپانان در مناطق چرای گله در صحرا استفاده می کنند.

 

پیچ و کولاو: کلاه محلی کردها را که معمولاً زنان کرد ان را با دقت و ظرافت خاصی و با نقش و نگارهایی بر جایی مانده از فرهنگ اصیل کردی می بافند معمولاً به رنگ هایی سیاه و سفید و به دو صورت کلاه بلند و تخت بافته می شود و در دست مصرف کنندگان قرار می گیرد البته بنا به گفته پیشینیان و به اعتقاد آن ها مرد نباید سرش لخت باشد.

 

پیچ:دستمالی است سیاه و سفید که با گذاشتن کلاه روی سر به دور کلاه پیچانده می شود و در قسمت پشت سر در درون دستمال قرار داده می شود تا شل نشود البته برادران بارزانی پیچ و کولاو شالشان به رنگ قرمز می باشد. البته اعراب نیز از این شال چه سیاه و سفید و چه قرمز رنگ برای پوشش خود استفاده می کنند.

 

کلاش: پاپوشی است به رنگ سفید که با ظرافت کامل توسط برادران هورامانی ساخته می شود که از بدبو شدن پا جلوگیری می کند و پا را خنک نگه می دارد از خصوصیات ان فصلی بودن ان است و نمی توان از ان در فصل زمستان ویا فصول باران زا استفاده کرد.

 

 

جافی: شلواری همانند شلوار مردان است. این شلوار را زنان کرد، به ویژه زنان روستایی، هنگام کار می پوشند. در سایر مواقع، زنان شلوار گشاد از جنس حریر به پا می کنند.

 

کُلُنجِه:نیم تنه ای است که روی پیراهن بلند می پوشند و رد اورامان آن را «سوخمه» می نامند و از پارچه زری یا مخمل دوخته می شود.

 

شال:از پارچه ای زیبا بر روی لباس در ناحیه کمر بسته می شود.

 

کلاو: یا کلاه که از جنس مقوا و به شکل استوانه ای کوتاه است که آن را با پولک هایی رنگین به صورت بسیار زیبایی تزیین می کنند.

 

 

 

کُلکه:روسری یا دستاری است که به جای کلاه مورد استفاده زنان قرار می گیرد کلکه دارای رشته بلندی از ابریشم سیاه و سفید با ملیله دوزی است.

 

 

یکی از زیباترین لباس های محلی ایران، لباس زنان بلوچ است. لباس زنان بلوچ رنگارنگ و زیباست و با هنردست بسیار زیبا و ارزشمند آنها یعنی سوزن‌دوزی آراسته شده. لباس زنان بلوچ شامل شلوار و پیراهنی تا زانو و با رنگ یکسان است. این پوشش با شالی بلند که سرو شانه‌ها را می‌پوشاند کامل می‌شود. در این منطقه استفاده از زیورآلات بسیار مرسوم است که در کنار رنگ‌های زنده لباس‌ها و سوزن‌دوزی‌های نقش‌بسته بر آنها ترکیب دلپذیری خلق می‌کنند. اما لباس مردان بلوچ برخلاف زنان ساده است و از شلواری گشاد و پیراهنی تا پایین زانو و عمامه‌، همه به رنگ سفید،  تشکیل شده است.